Hoop. Dat was het thema waar mijn jongste dochter Hannah mee aan de slag moest afgelopen voorjaar. Ze was net bezig aan de opleiding waar ze heel veel zin in had: illustratie/animatie. Echter, net als alle andere eerstejaars zat ze door Corona noodgedwongen na een half jaar weer alleen maar thuis voor haar laptop.
Hoop was op dat moment voor haar en haar klasgenoten een weinig inspirerend onderwerp. Temeer omdat de animatie die ze moesten maken een uitbeelding van een verhaal van en interview met iemand moest zijn. En reizen en nieuwe mensen bezoeken was op dat moment eigenlijk niet gewenst.
Om niet alleen maar thuis te zitten wandelden we samen regelmatig door de omgeving van Soest. Zoals vaker oreerde ik, die dag lopende over de startbaan op de vliegbasis, over hoe mooi het is dat de vliegbasis bestemd is voor cultuur en natuur. De bijzondere natuur die daar kon floreren dankzij de voorspelbare militaire activiteiten, hekken die mensen tegenhielden en het maaien naast de landingsbanen waardoor een zeldzame schraalgrasbiotoop ontstond.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw, ook een weinig hoopvolle tijd, woonde ik als tiener in Zeist. Ik maakte ik me regelmatig zorgen over de kernwapens die op de vliegbasis Soesterberg lagen en wat dat zou betekenen als ‘de bom zou vallen’ en het conflict tussen Oost en West met nucleaire kracht uitgevochten zou gaan worden.
Met een vriendin liep ik in die tijd mee met de demonstraties tegen kernwapens in Amsterdam en Den Haag en bij de Vliegbasis Soesterberg. Daar staken we bloemen in het hek dat toen nog gesloten en zwaar beveiligd was. Alleen vanaf de spottersplek aan de Van Weerden Poelmanweg kon je iets van het vliegveld en wat daar gebeurde zien.
Vele jaren later, toen ik net als raadslid in de gemeenteraad van Soest zat, kwam de vliegbasis vrij en dachten heel veel mensen samen na over een nieuwe invulling. Ik vond dat als groentje in de politiek prachtig om mee te maken. Het ging ergens over en voor mij was het heel hoopgevend dat uiteindelijk een keer niet werd gekozen voor volbouwen maar voor bijzondere natuur, museum en cultuurhistorie.
Toen we terugliepen zei Hannah ineens: ‘Kun je dat allemaal nog een keer vertellen? Dan neem ik het op...’ En na een paar weken zag ik mijn eigen woorden verbeeld in een mooie (nee ik ben niet objectief natuurlijk) animatie. En die animatie kunt u ook bekijken: animatie vliegbasis. Het filmpje staat ook op mijn facebookpagina en die van ‘Hannah tekent’. Een paar minuten hoop kan geen kwaad in deze tijd.